Osobą powszechnie uznawaną za ojca koncepcji grupowania fontów jest Morris Fuller Benton (1872-1948) będący dyrektorem działu projektującego nowe czcionki w American Type Face Corporation. Według Bentona przesłanką do grupowania krojów pism w rodzinę było wzajemne podobieństwo ich podstawowych cech przy pewnym niewielkim indywidualnym odchyleniu stylistycznym. Rodziny Cheltenham, Century, Cloister i Stymie są przykładem kilku spośród wielu projektów, za które Benton był osobiście odpowiedzialny.

Oryginalna idea Bentona została w ciągu następnych dziesięcioleci kilkakrotnie modyfikowana i rozszerzana. Rodziny fontów stawały się coraz liczniejsze, bardziej zróżnicowane i lepiej przemyślane.

W 1957 roku szwajcarski projektant Adrian Frutiger stworzył nowy typ rodziny, składającej się z pełnego wachlarza całkowicie kompatybilnych odmian, które można było uporządkować w pewien szereg. Frutiger czuł, że tradycyjny system określania nazw styli krojów pism (gruby, półgruby, skondensowany itd.) jest mylący i przestarzały. W zamian zaproponował inne podejście, które uważał za bardziej logiczne i uporządkowane, polegające na systemie numeracyjnym. W systemie Frutigera każdemu stylowi czcionki nadano dwucyfrową liczbę. Pierwsza cyfra klasyfikowała grubość czcionki, poczynając od cyfry 3 oznaczającej styl bardzo cienki, a kończąc na cyfrze 8 - styl bardzo gruby. Druga cyfra oznaczała proporcje: większymi cyframi oznaczono kształty bardziej skondensowane, a mniejszymi - bardziej rozwlekłe. Dodatkowo, jeżeli styl czcionki był normalny to druga cyfra była nieparzysta, a w przypadku czcionki pochyłej lub kursywy druga cyfra była parzysta. Dla przykładu, Univers 39 to czcionka bardzo jasna, skondensowana, normalna, a Univers 56 to czcionka średniej grubości, o standardowych proporcjach, pochyła.

Istnieją rodziny, w których można wyróżnić pewne podgrupy czcionek. Świetnymi przykładami takich rodzin są Alinea i ITC Legacy. Alinea ma trzy podgrupy: szeryfową, bezszeryfową i moderowaną. ITC Legacy ma dwie podgrupy: szeryfową i bezszeryfową. Forma czcionek z różnych podgrup jest zbliżona - wysokość wielkich liter, wysokość małych liter, grubości kereski i ogólne proporcje wręcz są takie same. Każdy styl czcionki z takiej wielogrupowej rodziny został zaprojektowany z pewnym osobistym charakterem, niemniej może być używany razem z innymi członkami tej rodziny tworząc harmonijny układ. Takie delikatne wariacje formy poszczególnych styli dają doskonały efekt przy wyróżnianiu tytułów, zwykłego tekstu, podtytułów, podpisów i innych elementów typograficznych.

Jeszcze innym przykładem rodziny fontów jest ITC Bodoni. Składa się ona z trzech podgrup o nazwach Six, Twelve i Seventy-Two. Podgrupy te zostały tak zaprojektowane, aby naśladować subtelne, aczkolwiek kluczowe różnice w wyglądzie metalowych matryc zrobionych przez Giambattistę Bodoniego. Jego udoskonalenia polegały na uwzględnieniu optycznych zniekształceń jakie powstają przy korzystaniu z różnych rozmiarów czcionek. Zasada stosowania powyższych podgrup jest prosta. Aby być jak najbardziej wiernym pierwowzorowi powinno się użyć fontu o nazwie z liczbą zbliżoną do aktualnie zastosowanego rozmiaru.

Grupa fontów ITC Humana posiada 3 odrębne typograficznie rodziny.

Poniżej przedstawiamy zestawienie kilku wielogrupowych rodzin fontów.

• Alinea
• Augustal
• ITC Bodoni Six, Twelve, Seventy-Two & Ornaments
• Charlotte & Charlotte Sans
• Humana Serif, Sans & Script
• ITC Legacy Serif & Sans
• Lucida
• ITC Officina Sans & Serif
• Planet
• Rotis
• ITC Stone Serif, Sans & Informal
• ITC Tempus & Tempus Sans
• Throhand

Autor oryginału: Ilene Strizver